modo promissæ, ubera enim in stilo Orientis | former blessings; and here he commends haud raro significant pecudes lacte dis- them from their durableness. They shall tentas.-Rosen.

Bp. Horsley. The three last lines of this stanza stand thus::

ברכת שמים מעל

ברכת תהום רבצת תחת

ברכת שדים ורחם

The middle line of the three is so much longer than either of the other two, and, indeed, than any other line of this stana, that I am inclined to think that the order of the lines has been inverted, and that what is now the last should precede the other two, that so the long line may close the

stanza.

be; or, let them be; for this may be a prayer to God that these blessings may be constant and perpetual. Him that was separate from his brethren; so he was, when he was sold into Egypt, and abode there in the court when his brethren were in Goshen. Or, the crowned of, or among his brethren, i.e., who though he was once scorned and trampled upon by his brethren, yet now is highly honoured and advanced above them. Others, the Nazarite of, or among his brethren; as he may be called either for his purity and sanctity, or for his eminency and dignity. But we must remember that the Nazarites

With blessings of the breasts and of the were as yet unknown, being instituted long womb, after this time.

With blessings of the heavens above, With blessings of the deep, which lie beneath.

Bp. Patrick.-26 The blessings of thy father.] Either the blessings bestowed by God upon Jacob, or the blessings Jacob conferred on his son Joseph. [So Rosen.] Have prevailed.] Are greater.

Above the blessings of thy progenitors.] Than the blessings God bestowed upon Abraham and Isaac: who had not so many sons as God had blessed him withal: upon every one of whom also he conferred a share in the inheritance of the land of Canaan; whereas Ishmael was excluded by Abraham, and Esau by Isaac. Or, the meaning may be, I have done more for thee than they for me, i.e., thou shalt be happier than I. For Jacob led an unsettled life : but Joseph flourished in great splendour in Egypt, to the end of his days.

Pool. The blessings which I thy father have conferred upon thee are much more considerable than those which I received from my father Isaac, or from my grandfather Abraham. This was true, 1. In the extent of the blessings; Ishmael was excluded from Abraham's blessing, and my brother excluded from Isaac's blessing, but both Joseph's children are comprehended in Jacob's blessing. 2. In the distinctness and clearness of them; for that land of Canaan which was transmitted to Isaac and to Jacob only in the general, was now in some sort particularly distributed to Joseph, and to the rest of his brethren, as afterwards it was by Joshua. 3. In the nearness Unto the utmost bound of the everlasting of the accomplishment. Now there was a hills.] As long as the world shall last. [So more likely prospect of the multiplication of Rosen.] For perpetuity is expressed in their seed, than there was to Abraham or Scripture by the durableness of mountains Isaac ; and in not very many years after this (Isa. liv. 10). And here he seems to allude they multiplied to astonishment, and drew to the noble mountains, which fell to be the nearer to the possession of the promised portion of Joseph's children, viz., Bashan land. Unto the utmost bound of the ever- and Mount Ephraim. But there are those lasting hills: these words seem to note the who think he hath not respect to the durableduration of Joseph's blessing, that it should ness of these mountains, but to their fruitcontinue even to the bounds of the everlasting, fulness; translating the Hebrew word tavath or lasting, or ancient hills, i.e., as long as not bounds, but desires [so Schumann], as the most solid and stable mountains shall the Vulgar Latin doth. And then the sense last, i.e., for ever. Perpetuity is described is, Unto all that is most desirable in those by the continuance of the mountains, as ancient hills, which abounded with the most Isa. liv. 10; or of the sun and moon, as excellent fruit. And this translation is Psal. lxxii. 5, 7, 17; or of the heavens and grounded on Moses's blessing, which seems earth, as Matt. v. 18. In the foregoing to be an interpretation of Jacob's, Deut. words of this verse he commends these xxxiii. 15, where he blesses him; "for the blessings from their excellency above all chief things of the ancient mountains, and

for the precious things of the lasting | dictiones patris tui prævalent super benehills." dictiones. Quod quum animadvertisset Of him that was separate from his breth- Ilgenius, junctis verbis locum ren.] The word nazir, which we translate ita interpretatus est: benedictiones patris tui separate, signifies one that is separated from prævalent, majores sunt, benedictionibus others, vel voto, vel dignitate (as Bochart montium æternorum, delectatione collium observes, par. ii. Hierozoic., lib. v. cap. 6), vetustissimorum (Der Segen deines Vaters "either by a vow, or by his dignity." And übersteigt den Segen ew'ger Berge, und der in the latter sense Joseph is called nazir, bejahrten Hügel Reiz.). Idem sequuti sunt because of his eminent dignity; whereby Vaterus et Gesenius (de Pentat. Sam., p. he was advanced above all his brethren; 33, et Gesch. der Hebr. Spr., p. 219), nisi being the viceroy of Egypt. quod ii legi volunt, ab obsoleto Gesen., the pleasure or pro 7, mons. Favere huic suæ interpreornament of the everlasting hills. m. tationi observant et parallelismum dictionum (from ). 1. Separated from others, dis-i et i, et loca parallela Deut. tinguished, hence, a person of distinction, a xxxiii. 15, ubi in ipsa Josephi benedictione prince. Gen. xlix. 26, of Joseph, et ini, atque Habac. iii. 6, the chief of his brethren. (Perhaps also ubi et ni sibi respondent. denom. from 2.) Quæ utut speciosa sint, est tamen in hac Rosen.-26 — Benedictiones patris sententia, vota patris præstantiora esse fertui, quibus tibi benedicit pater tuus, robo- tilitate montium æternorum et jucunditate ratæ sunt, invaluerunt, super benedictiones collium antiquissimorum, inconcinni aliquid, genitorum meorum, passive, quibus videlicet meo quidem sensu, et alieni, nec facile est sunt benedicti a suis patribus, q. d., longe intellectu, quo spectet, adscita illa sententia, eas superant. Exigui quippiam nacti sunt repetita æternitatis mentio in montibus et progenitores mei præ te, in quem recumbunt collibus. erunt, inquam, hæ omnes patrum benedictiones. concipere, omnes benedictiones, ad caput, redundabunt gravidam esse, ut, promiscue de patre in caput Josephi et in verticem eximii fratrum et matre usurpatur pro gignere, ut suorum, segregati quasi (separavit) a proprie sit, qui conceptum dat, genitor. fratribus suis virtute et præstantia. Aliis Diy Nay Usque ad terminum collium denominativum est a corona, diadema, seculi, i.e., collium antiquissimorum, qui ab ut sit diademate insignitus, dignitate præstans orbis initio sunt conditi, hoc sensu: præ- inter fratres. Sane Deut. xxxiii. 16, ubi valebunt in te et tribu tua hæ omnes bene- eadem phrasis, LXX. ponunt doέaobeìs év dictiones, quamdiu duraturi sunt colles a adeλpois. Eundem sensum hic expressit multis seculis conditi, i.e., in perpetuum, Jonathan: et in verticem viri, qui fuit donec hæc solidissima corpora sunt duratura. princeps et dominator in Ægypto, et splendens

quod alias desiderium, a verbo, honore fratrum ejus, i.e., honore, quo eum denotat, quod tamen hic tolerabilem sensum fratres sui sunt prosequuti. Singularis est vix efficiat, est a , i.q., definire, R. Juda Ben Karisch, qui in libro inedito determinare (Num. xxxiv. 10, coll. vs. 7, 8). | Arabice conscripto de studii Targumici i de remotissima antiquitate dicitur, cf. utilitate, cujus specimen dedit C. F. Schnurad Ps. cxxxix. 24; Ez. xxiv. 20; Jes. xliv. rer in der allgem. Biblioth. der Bibl. Lit7. Sed LXX., qui reddidere ineрioxvoev terat., p. iii. p. 954, sqq., nomen cœén evλoyíais ópéwv povíμwv, pro patet sariem putat significare, coll. Jer. vii. 29;

montes legisse, atque, aliter quam in Lev. xxv. 5, atque hinc dictum fuisse textu Masorethico, ubi accentu dis- Naziræum, quod promissam cæsariem tinctivo Sakephkaton notatur, vocibus dis- haberet, Num. vi. 7. Vocari autem hic tinctis, montes æternitatis intellexisse. Josephum, quod fratrum nobilisQuod probavit J. D. Michaelis, et tam in simus esset, sicut nobilior est cæsaries plantis, Biblioth. Orient., t. ix. p. 233, quam in quæ ex humo pullulant. Supplemm., p. 572, hunc locum ita vertit: Schum.-22 Quamquam Silv. de Sacy, benedictiones patris super benedictiones! i. 1, eum desipere opinatur, qui in hoc versu montes tibi adprecor ab antiquo jam tempore Hebraicam textus lectionem tueri conetur: celebres. Pro legit . Neque viri tamen gravissimi ita pro ea pugnarunt, ita tamen concinna satis erit sententia: bene- ut nollem cum viro illustri tam acerbe loqui.

Eiusdem interpretatio, quum vota Iacobi quam perspicue noster poëta hanc imaginem ex indole vaticinii magis Iosephidas quam exprimere potuisset, si voluisset). Deinde ipsum Iosephum spectent, nequaquam omni- haud scio, annon talis imago poëtæ nostro bus videatur una omnium optima. Cfr. sit insolita, quippe qui filios Iacobi aniDeut. xxxiii. 13-17. Neque tamen potest malibus quidem vario modo quin imo semel negari, lectionem masorethicam tanta la- v. 9, catulo leonis comparaverit, sed nunborare obscuritate et dictionis insolentia, ut quam plantis (cfr. 6, 9, 14, 17, 21, 27). eam quidem hac eadem de causa commendet Denique non video, quomodo apte velis cum critica sacra inferior sed moleste ferat sensus hac imagine consociare seqq., ubi sagittarii hermeneuticus. Unde factum est sine dubio, Iosephum telis petere dicuntur. Quapropter ut interpretes tantum non omnes suam existimaverim, non spernendam esse eorum ipsorum magis quam Hebrææ lectionis interpretationem, qui statu constructo mentem illustrarent. Nam quod primo reddunt et per Syriasmum cum Syr. attinet verba, quæ, si vis cum Rosen12;9, agna, ovicula, et Arab. §, ovicula, mueller. et Staehelin. puncta vocalia urgere, denotant filium frugiferum (2 enim cum capella contulerunt. Sed quoniam hæ voces Zere est status absolutus et, poëtice ut docuit Staehelinius ad h. 1. significant idem quod vel, frugifer. Vid. potius pullum ovis, capella et vaccæ silvestris, Gesenii Lehrg., p. 467; Ewaldi krit. Gr., verisimile est, poëtam in altera comparatione p. 348), ea cum LXX. transfert Vulg.: addidisse, ut ovicula quæ ad aquafilius accrescens, quasi legerit ; Syrus tionem ducitur, i.e., ovicula mansueta intelstatum constructum, vertens ligeretur. Quæ si vera sunt, poëtam loci Gen. xxix. 1-11, memorem ad nomen

habuit בֵּן

12÷32, 14, filius incrementi; Onkelos matris Iosephi, i.e., ovis allusisse haud vitem iuxta fontem plantatam comparat sic: incredibile fit. Attamen quum interpretes filius meus, qui augebitur, Iosephus, filius et criticos in vocalibus secus constituendis, meus, qui foecundabitur ut vitis plantata cum sensui congruit, ad concedendum faciles iuxta fontem aquæ, duæ tribus exihunt efore speremus, malim statuere, esse filiis eius, accipient partem et hereditatem; idem quod, iuvencam, vaccam, ut adeo Saad. contulit ramum fructiferum, ad fontem, sive (i.e., m, quia sic aquæ plantatum et habentem radices ex- formatum esset ex analogia vocc., Ps. tensas super murum, pariterque transtulit lx. 13; 2, Ps. xvi. 6; m, Ex. xv. 2; Persa (cfr. Rosenmuelleri diss. de Persa, Ies. xii. 2), pullus vaccæ fere idem sit, quod p. 38, ss.). Hos secuti recentiores fere 7, Ex. xxix. 1, i.e., iuvencus, qualis omnes (Rosenmueller, Friedrich, Staehelin, | Iosephus dicatur, quod Iosephidæ, præGesenius, et Winer, s. v. ) interpretantur sertim Ephraiimitæ virtute bellica valde surculum vel ramum, cuius propagines excelluissent. Hæc interpretatio non solum super murum adscendunt, ita ut singularis ceteris imaginibus, quæ in nostro cantico duarum tribuum, quæ ex Iosepho prodierint, ab animalibus desumtæ sunt, egregie refœcunditas (cfr. Ios. xvii. 14) prædicetur. spondet, sed etiam cum seqq., in quibus Cui sententiæ, quæ tantos patronos est nacta, etiamsi non prorsus repugnaverim, liceat tamen tria potissimum, quæ nos in ea offendunt, commemorare. Primo enim nobis videntur verba, si de ramo intelliguntur, neque constructione neque notione vere Hebræa, quia ubi concretum denominativum exprimit, vulgo ex ea re, quæ adiecta est et genitivo significatur, pendet (ut 7, pullus armenti, i.e., iuvencus Lev. i. 14;, pullus columbinus, Iob. xxxix. 19; nih, pullus asininus, Ex. xxix. 1; Num. viii. 8), atque desiderantur exempla quibus ex analogia doceas, filium fructiferum designare surculum, ramum (cfr. Ps. i. 3, qui locus exemplo est,

poëta sicut 8-12, primo insignem tribus virtutem deinde præmia laudat, quibus ea afficienda sit, optime conciliari potest quodam orationis et imaginum tenore. Eandem imprimis commendat locus parallelus, quem videas Deut. xxxiii. 17, ubi Josepho decus primogeniti bovis, i.e., cornua bovis præstantissimi et cornua bubali, ut insignis roboris notio involvatur, exoptantur. Bis autem Iosephus vocatur iuvencus fortasse hanc ob causam, quod poëta duas tribus, quæ ab eo originem traxissent, innuere volebat, dico Ephraiimum et Menaschen (cfr. cap. xlviii.). Ceterum ut v. 17, serpentem, sic hic vocc. iuvencum depingere videntur, qui fontis aqua satiatus requiescit. Huius

rei analogiam vide v. 9, ubi Iuda cum leone feræ insidiatores ad murum eius iacere et comparatur, qui, fame depulsa, a præda in observare dicuntur, pergit nunc poëta, quolustra se recipit et ibidem quiescit. modo mortem ei minitentur, singulatim Restat, ut in hoc commate verborum ni describere tribus verbis, quæ sibi notione rationem satis idoneam reddamus. Tantum respondent et cum vi quadam posita sunt. enim abest, ut quæ de Sacy probavit com-, Pih. a radice, amarus fuit, mendemus, ut textum, si consonantes spec- significat potestate transitiva: tamus, incorruptum iudicemus. Masore- acerbum eum reddiderunt, i.e., eum thicam lectionem qui tuentur, vulgo trans- cerbarunt, irritarunt, ad pugnam provoferunt cum Saadia, ut imaginem, quam in carunt, ut ad murum insidias struentes eum antecedd. viderunt, reliquis consonam red- iaculis peterent. Hieronym. vertit: sed exasdant: cuius propagines adscendunt supra

murum, sive: cuius germina discurrunt super peraverunt eum; Syrus:

amarum,

I

exa

210,

murum. Vulg. translatione sua: filius ac- pugnaverunt autem cum eo. Cum hoc vocrescens et decorus adspectu, filiæ discurrerunt cabulo cohæret sic: ut iaculari possent. super murum, item Hieronym. in Quæstt. Est enim tertia præt. (coll., Iob. favent Ionathanis et Targ. Hierosol. opinioni, xxiv. 24;, Ier. ii. 12; 7, Ies. xxiii. 2) qui, ridiculosum est dictu, puellas Ægyptias derivanda a 17, iaculari, id quod metamuros conscendisse narrant, ut ex alto phoræ, quæ omnino usurpatur, optime conIosephi pulchritudinem, quum is per Ægyp- venit, quia hostes Iacobi triplici imagine tum curru vectus sit, contemplarentur. Hanc designantur: feræ, quæ ad murum insiopinionem iam explosit Luther his verbis: diantur, iaculatores, qui iaculandi causa ad recitant fere omnes interpretes et Hieron. pugnam provocant, denique sagittarii, qui quoque fabellam de forma Iosephi, cuius telis petunt. Cfr. de 7, Gen. xxi. 20. tanta venustas ac decor fuerit, ut de muris, Quæ tamen non satis perspexisse ii videntur, turribus ac fenestris turba puellarum et qui vel cum Syro et Saadia transferunt: mulierum prospectarit incedentem per viam et multiplicati sunt, vel legerint, a radice publicam; sed nuga Iudaicæ sunt, non enim, litigavit, contendit (vid. varr. lectt.) Iacob loquitur de persona Iosephi sed de tota op vulgo reddunt: et odio persetribu vel posteritate eiusdem. Suspicor, quuntur eum. Sed quum hæc notio non Masorethas istam interpretationem Chaldæ- satis quadraret ad sagittarum dominos, et Clericus hic observarunt orum reddidisse punctis vocalibus, quibus Aben-Esra non obstat singularis numerus verbi, voTeроν протεроν, quo viso interpretantur qui sæpius cum plurali inhumano, quem sic: odio habuerunt, exacerbarunt, telis petieArabes vocant, construitur (vid. Gesenii runt. Quod tamen accipere non est necesLehrg., p. 714 et 719, s.). His omnibus sarium, si primariam notionem verbi D vero ob causas, quas iam supra exposuimus, compedes posuit, insidiatus est spectas, idemlonge rectius i sensisse videntur, qui legi que de sagittariis dictum putas, qui ex Sunt igitur hostes volunt quæ cum Arab. insidiis telis petunt. Iosephidarum varii generis milites, qui ut feræ iis sub moenibus insidiantur, mortemque iaculis et telis minitantur.

, i.e., filiæ ascensionis montium et clivorum, feræ, convenire aiunt, modo caveas, ne cum iisdem, interpreteris vel: in intuitione vel cum invidia (Ilgen et Iusti: des Wildes Schwarm sah ihn mit Neid) vel insidias intelligas (Vater: die wilden Thiere lauern; Gesenius in Lex., ed. iii., s. v. die wilden Thiere liegen auf der Lauer). Nam si integre iudico,

:

24 Hic sequitur apodosis antecedentium. Quare sic ea coniunge: feræ quidem ad murum irritant eum (iuvencum) ut iaculentur, atque insidiantur ei sagittarum domini; sed perennis manebit arcus eius, et agilia erunt brachia manuum eius, etc. Vocc. ingal, manebit in perennitate arcus eius, i.e., Ioseph denotant: feræ (sunt) ad murum, i.e., quo- non desinet arcu uti neque viribus defessus modo feræ iuvenco ad fontem cominus eum abiiciet, ut fuga salutem petat, imainsidiantur, ita hostes loca munita Iosephi ginem roboris et fortitudinis designant, cui tribuum oppugnabunt. Inde sequitur, hæc seqq. - optime conveniunt, si ea incum v. 23, arctissime cohærere eademque terpretaris: et agilia, expedita erunt brachia manuum eius. Cogitatur enim Iosephus

. בִּי פָּרָת עֲלֵי־עַיִן .opposita esse antecedd

23 De hostibus Iosephi, qui tanquam iaculator arcitenens, cuius arcus

nervum

ހ

habet firmissimum cuiusque vires iaculando-16. Itaque ea non coniungenda censeo frangi nequeunt, quia brachia ipsius semper cum antecedd. (ut Ilgen, Dathe, Rosensunt agilia, ut arcum adhibeant atque hostem mueller hoc sensu: hostes vicit deo bene auxiliante) sed cum seqq. quibuscum pari telis petant. Alii cum agilis fuit verbor. structura cohærent (sic transferunt conferendum (cfr. Schultens, Opp. min., Herder, Vater, Schott al.). p. 132, ss.), ex coniectura magis quam ex per manus fortis Iacobi, i.e., per deum, qui usitata notione reddunt vel: dissipata, tre- me tuitus est, per deum tutelarem Iacobimefacta sunt (Syrus et Saadias qui notionem tarum. Cfr. Ies. i. 24; xlix. 26; lx. 16, al. verbi respexisse videntur) vel: dissoluta His bene congruunt seqq.

si de

sunt vincula (sc. brachiorum et manuum, tempore intelliguntur, ex quo sit deus modecfr. Vulgatus et LXX.) vel: valida sunt rator et tutor Israëlitarum. enim, quod (Schott. post multos alios). In iis potissimum multi cum commutare malunt, signominandi sunt LXX., qui de mente ver- nificat de tempore: e quo, ut Hos. ii. 17, borum aut somniasse aut perverse coniecisse autem terque quaterque usurpatur de videntur. Iidem e coniectura Cappelli pro deo, Israëlitas tanquam oμǹy λawv pas

.fregit שַׁנֵב

legerunt, e Clerico, id cente, moderante (vid. Gen. xlviii. 15; Ps. quod de arcu frangendo usurpari solet v. c. xxiii. 1; xxviii. 9; lxxx. 2). Cui vocabulo, Ier. xlix. 35; Hos. i. 5; sed Bonfrerio ut nervose loqueretur, adiecit poëta ȧovviudice et Schleusnero reddiderunt Chaldæi Oétws 12, quod respondet antecedenti Nihilominus eos secutus est ideoque ut rupes metaphorice dicitur de Hessius ad h. 1. sic convertens: Allein præsidio, quale est Iova Israëlitis v. c. Deut. entzwei gebrochen ward der Bogen, die xxxii. 4, 18; 1 Sam. ii. 2; Ies. xxvi. 4; Sehnen ihres Arms erschlappen. CeteroXxx. 29; Ps. xviii. 3, 32. Intelligenda quin non pauci sunt, qui hic exponi iudicent enim sunt de temporibus, quibus regnum de tempore præterito, quo Iosephus omnes Israëliticum florere cœpit, de quo Hieronym. calamitates, quas adversarii, fratres, hera in Quæstt. sic exponit: ut ex tuo semine herusque effecissent, feliciter superarit (vid. tribus nascatur Ephraim, fortis et stabilis, Rosenmueller, ad h. 1.); sed ex indole totius et instar lapidis durioris invicta, imperuns cantici atque ex analogia ceterarum tribuum quoque decem tribubus Israël. Unde hæc præstat statuere, hæc pariter ac seqq. partim verborum sententia enascitur: e quo tempore ad sortem Iosephi partim ad virtutem et est moderator et tutor Israëlitarum. Utrumgloriam Ephraimitarum bellicam respicere. que hemistichium autem sic coniunge cum Similiter sentit Luther in comm. ad h. 1. seqq.: inde ab illo tempore, quo deus saluti hos viros sagittarum, inquit, intelligo non Israëlitarum singulari tutela prospiciet, per tribum Iuda, ut alii volunt, sed Syros, qui eum, qui me tuitus est et te adiuvabit, per vehementer afflixerunt hoc regnum (Israelis, omnipotentem, qui fausta tibi impertiet, benequod fuit tribus Ephraim) et fuerunt insignes ficia cœli desuper, beneficia maris infra sagittarii, sicut Achab ictus sagitta a Syro residentis, beneficia uberum et uteri, beneficia periit: illi igitur Syri sæpe affligent et paterna, quæ superant montium antiquorum contristabuntur, iaculabuntur et immani odio bona atque æternorum collium cupedias, conpersequentur et volent attritum hoc regnum tingant Iosepho, principi fratrum suorum. propter hanc formam et crescentiam. Cfr. Atvero hactenus magna est interpretum Deut. xxxiii. 17, ubi myriades Ephraiimi et dissensio. Alii enim explicant chiliades Menaschis veluti bubali cornibus de Iosepho vel: inde (vinculis solutis) pastor populos ad fines usque terræ prosternere egressus est lapis Israël (Vulg.) vel: unde feruntur. (Ioseph) pastor Iisraëli exstitit et lapis, i.e., Quum fere id tantummodo discriminis in- cuius ope factum est, ut Ioseph Iisraëli tersit ea inter quæ Deut. xxxiii. 13-17, eiusque familiæ victum suppeditaret, et atque nostro loco de Iosepho canuntur, quod auctor exsisteret salutis (Clericus, Rosenillic ultimo loco sed hic ab initio virtus eius mueller. et Schott.); alii de deo vel qui bellica prædicatur: maximam mihi persuadeo custodiebat lapidem Iisraëlis, i.e., qui cussimilitudinem utriusque carminis deprehendi todivit lapidem illum, in quo Jacob cubuit etiam in eo, quod poëta noster vocc. 'T? Gen. xxviii. 12, 13. (Herder: "der mich incipiat alteram partem precationis tractare, auf meinem Stein bewachte." Hic non male quam comparare licet cum Deut. xxxiii. 13 de hac interpretatione contulit Deut. xxxiii.