of all men to err. Instead of strengthening the faith of waverers, such treatment disgusts and repels men who have made themselves acquainted in any degree with the conscientious and patient researches on which scientific men ground their facts and theories. The only way in which the apologists of Revelation can expect successfully to meet those theories is either by pointing out the fallacies, where fallacies exist, in the arguments of scientific men, or by explaining how it is that the statements of science and of Holy Scripture are not really at variance with each other. It is not to be expected of the Christian Apologist that he should be able to give a full and satisfactory solution of every new difficulty as it arises, any more than that the man of science should be able to assign at once the vera causa of what he does not hesitate to accept as an undoubted fact. Both are often obliged to be content at first with a tentative solution of the difficulty, and it frequently happens that only after many failures the real solution is arrived at. Hence the advantage of putting forward theories such as the one propounded in the late essay in the DUBLIN REVIEW. Each new suggestion, if supported by reasonable arguments, even if ultimately it be found untenable, tends to further the cause of harmony and truth. The novelty of the theory is no argument against its truth. If the explanations hitherto given of the first chapter of Genesis prove to be unsatisfactory (and no one of them has so far met with general acceptance), it stands to reason that the true explanation, whenever it shall be forthcoming, must be to some extent a new one. The writings of the Fathers of the Church can only afford us limited aid in researches of this kind. The objections we have to meet had no existence in their days; for they are founded on discoveries which, for the most part, do not date further back than half a century. The Fathers and the Scholastics met scientific objections with arguments drawn from the science of their days. It would be unreasonable to regard as satisfactory solutions of the problems of to-day answers which were framed to meet problems of an entirely different nature. New objections require new answers. "New wine they put into new bottles" (Matt. ix. 17), and "Every scribe instructd in the Kingdom of Heaven is like to a man that is a householder, who bringeth forth from his treasury new things and old" (Matt. xiii. 52).

WILLIAM CLIFFORD, Bishop of Clifton.

CONSTITUTION OF POPE LEO XIII.

REGARDING THE BISHOPS AND REGULAR MISSIONARIES IN ENGLAND AND SCOTLAND.

R

OMANOS Pontifices Decessores Nostros paterno semper caritatis affectu inclytam Anglorum gentem fovisse, et monumentis suis testatur historia, et felicis recordationis Piux IX., in Litteris Universalis Ecclesia iii kalend. Octobris anno Incarnationis Dominicae MDCCCL. datis, graviter ac diserte demonstravit. Quum autem per eas Litteras episcopalem hierarchiam idem Pontifex inter Anglos restitueret, cumulavit quodammodo, quantum temporum ratio sinebat, ea benefacta quibus Apostolica Sedes nationem illam fuerat prosequuta. Ex dioecesium enim restitutione pars illa dominici gregis ad nuptias Agni caelestis iam vocata, ac mystico Eius corpori sociata, pleniorem veritatis atque ordinis firmitatem per Episcoporum gubernationem et regimen rursus adepta est. Episcopi quippe, inquit S. Irenaeus,* successionem habent ab Apostolis, qui cum Episcopatus successione charisma veritatis certum, secundum placitum Patris, acceperunt; atque inde fit, quemadmodum S. Cyprianus monett, ut Ecclesia super Episcopos constituatur, et omnis actus Ecclesiae per eosdem Praepositos gubernetur.

Huic sane sapienti consilio mirifice respondit eventus; plura nimirum Concilia provincialia celebrata, quae saluberrimis legibus religiosa dioecesium negotia ordinarunt: latius propagata in dies catholica fides, et complures nobilitate generis et doctrina praestantes ad unitatem Ecclesiae revocati: clerus admodum auctus: auctae pariter religiosae domus, non modo ex regularibus ordinibus, sed ex iis etiam recentioribus institutis, quae moderandis adolescentium moribus, vel caritatis operibus exercendis optime de re christiana et civili societate meruerunt: constituta pia laicorum sodalitia: novae missiones novaeque Ecclesiae quamplures erectae, nobili instructu divites, egregio cuitu decorae; permulta etiam item condita orphanis alendis hospitia, seminaria, collegia et scholae, in quibus pueri et adolescentes frequentissimi ad pietatem ac litteras instituuntur.

Cuius quidem rei laus non exigua tribuenda est Britannicae gentis ingenio, quod prout constans et invictum est contra vim adversam, ita veritatis et rationis voce facile flectitur, ut proinde vere de ipsis Epist. 29 ad lapsos.

*Adv. haer. lib. IV., cap. 26, n. 2.

dixerit Tertullianus Britannorum inaccessa Romanis loca, Christo subiecta.* At praecipuum sibi laudis meritum vindicant cum assidua Episcoporum vigilantia tum Cleri universi docilis ad parendum voluntas, prompta ad agendum sollertia.

Nihilominus quaedam ex ipsa rerum conditione ortae difficultates dissensusque inter sacrorum Antistites et sodales ordinum religiosorum obstiterunt, quominus uberiores fructus perciperentur. Illi enim, cum praescripta fuisset per memoratas Litteras Praedecessoris Nostri communis iuris observantia, rati sunt se posse omnia decernere quae ad ipsius iuris executionem pertinent, quaeve ex generali Ecclesiae disciplina Episcoporum potestati permissa sunt. Plures contra gravesque causae prohibebant, ne peculiaris missionum disciplina, quae iam inveteraverat, repente penitus aboleretur. Ad has propterea difficultates avertendas et controversias finiendas Angliae Episcopi, pro sua in hanc Apostolicam Sedem observantia, Nos adiere rogantes, ut suprema auctoritate Nostra dirimerentur.

Nos vicissim haud gravate eam postulationem excepimus, tum quia nobilem illam nationem non minore quam Decessores Nostri benevolentia complectimur, tum quia nihil Nobis est antiquius, quam ut sublatis dissidii causis stabilis ubique vigeat mutua cum caritate concordia. Quo gravius autem et cautius a Nobis indicatio fieret, non modo iis quae ultro citroque adducebantur iuribus et auctoritatibus diligenter animum adiecimus, sed etiam sententiam perrogavimus Congregationis specialiter deputatae aliquot S. R. E. Cardinalium e duobus sacris Consiliis, quorum alterum Episcoporum et Regularium negotiis expediendis praeest, alterum christiano nomini propagando. Hi, cunctis accurate exploratis quae in deliberationem cadebant, et rationum momentis, quae afferebantur utrinque, religiose perpensis, fideliter Nobis exposuerunt quid aequius melius de singulis quaestionibus decernendum sibi videretur in Domino. Audito itaque memoratorum Cardinalium consilio causaque probe cognita, supremum iudicium Nostrum de controversiis ac dubitationibus quae propositae sunt per hanc Constitutionem pronunciamus.

Multiplex licet varieque implexa sit congeries rerum quae in disceptationem vocantur, omnes tamen ad tria potissimum capita commode redigi posse arbitramur, quorum alterum ad familiarum religiosarum exemptionem pertinet ab episcopali iurisdictione; alterum ministeria respicit, quae a regularibus missionariis exercentur; tertium quaestiones complectitur de bonis temporalibus deque usu in quem illa oporteat converti.

Ad regularium exemptionem quod attinet, certa et cognita sunt canonici iuris praescripta. Scilicet quamvis in ecclesiastica hierarchia, quae est divina ordinatione constituta, presbyteri et ministri sint inferiores Episcopis, horumque auctoritate regantur ;† tamen quo melius in religiosis ordinibus omnia essent inter se apta et connexa, ac sodales singuli pacato et aequabili vitae cursu uterentur; denique

* Lib. adv. iudacos cap. 5.

+ Concil. Trid. sess 23, de sacram. ord. can. 7.

ut esset incremento et perfectioni religiosae conversationis* consultum, haud immerito Romani Pontifices, quorum est dioeceses describere, ac suos cuique subditos sacra potestate regundos adtribuere, Clerum Regularem Episcoporum iurisdictione exemptum esse statuerunt. Cuius rei non ea fuit causa quod placuerit religiosas sodalitates potiore conditione frui quam clerum saecularem; sed quod earum domus habitae fuerint iuris fictione quasi territoria quaedam ab ipsis dioecesibus avulsa. Ex quo factum est ut religiosae familiae, quas iure communi et Episcopis propter hieraticum principatum, et Pontifici maximo propter primatum Pontificium immediate subesse oporteret,† in Eius potestate esse perrexerint, ex Episcoporum potestate per privilegium exierint. Quum autem re ipsa intra fines diocesium vitam degant, sic huius privilegii temperata vis est, ut sarta tecta sit dioecesana disciplina, adeoque ut clerus regularis in multis subesse debeat episcopali potestati sive ordinariae sive delegatae.

De hoc itaque privilegio exemptionis dubitatum est, num eo muniantur religiosi sodales, qui in Anglia et Scotia missionum causa consistunt hi enim ut plurimum in privatis domibus terni, bini, interdum singuli, commorantur. Et quamvis Benedictus XIV. in Constit. Apostolicum Ministerium, iii kalen. Iunii anno Incarnationis Dominicae MDCCLIII, memoratos missionarios regulares privilegio perfrui declaraverit, subdubitandum tamen Episcopi rursus in praesens existimabant, eo quod, restituta episcopali hierarchia, rem catholicam ad iuris communis formam in ea regione gubernari oportet. Iure autem communit constitutum est, ut domus, quae sodales religiosos sex minimum non capiant in potestate Episcoporum esse omnino debeant. Insuper ipse Constitutionis Auctor visus est ponere privilegii causam in 66 publici regiminis legibus . . . . quibus coenobia quaecumque prohibentur ; " hanc vero causam compertum est fuisse sublatam, quum plures iam annos per leges illius regni liceat religiosis sodalibus in collegia coire.

Nihilominus haec tanti non sunt, ut reapse privilegium defecisse iudicemus. Nam quamvis hierarchiae instauratio faciat, ut res catholica apud Anglos ad communem Ecclesiae disciplinam potentialiter revocata intelligatur adhuc tamen res ibi geruntur eodem fere modo atque in missionibus geri solent. Iamvero sacrum Consilium christiano nomini propagando pluries declaravit, Constitutiones Clementis VIII Quoniam ix kal. Iulii MDCIII, Gregorii XV Cum alias xvi kalen. Septemb. MDCXXII, Urbani VIII Romanus Pontifex v kalen. Septemb. MDCXXIV, itemque Constitutiones Innocentii X non esse de domibus atque hospitiis missionum intelligendas. § Ac merito quidem; nam quum dubium iamdudum fuisset propositum Clementi VIII, utrum religiosi viri ad Indos missi in culturam animarum existimandi essent quasi vitam *S. Gregor. M. Epist. III. Lib. IX.-Bened. XIV. Epist. Decret. Apostolica servitutis, prid. Idus Mart. 1742.

+ Concil. Vatic. Constit. Pastor aeternus, cap. 3.

Innocent. X Constit. Instaurandae, die 15 Octob. 1652. Constit. Ut in parvis, die 10 Februar. 1654.

§ S. Cong. de Prop. fide 30 Ianuarii 1627; 27 Martii 1631; 5 Octobris 1655; 23 Septembris 1805; 29 Martii 1834.

degentes extra coenobii septa, proindeque Episcopis subesse Tridentina lege iuberentur, Pontifex ille per Constitutionem Religiosorum quorumcumque vi Idus Novembris MDCI decreverat eos "reputandos esse tamquam religiosos viventes intra claustra" quamobrem "in concernentibus curam animarum Ordinario loci subesse; in reliquis vero non Ordinario loci, sed suis superioribus subiectos remanere." Neque aliud sensit indicavitque Benedictus XIV in suis Constitutionibus Quamvis v kalen. Martii MDCCXLVI; Cum nuper vi Idus Novembris MDCCLI, et Cum alias v Idus Iunii MDCCLIII. Ex quibus omnibus liquet, etiam hospitia ac domos quantumvis incolarum paucitate infrequentes huius, de quo agitur, privilegii iure comprehendi, idque non in locis solum ubi Vicarii apostolici, sed etiam ubi Episcopi praesunt; de Episcopis enim in Constitutionibus, quas memoravimus, agebatur. Apparet insuper rationem potissimam exemptionis missionariorum regularium in Anglia non esse exquirendam in legibus civilibus, quae coenobiis erigendis obessent; sed magis in eo salutari ac nobilissimo ministerio quod a viris apostolicis exercetur. Quod non obscure Benedictus XIV significavit inquiens, "regulares Anglicanae missioni destinatos illuc proficisci in bonum sanctae nostrae religionis.' Eamdemque causam pariter attulerat Clemens VIII, cum de sodalibus religiosis ad Indos profectis docuerat, ipsos antistitum suorum iussu illuc concessisse, ibique sub disciplina praefecti provinciae versari "ad praedicandum sanctum Dei evangelium et viam veritatis et salutis demonstrandam." Hinc post sublatas leges sodalitiis regularibus infensas, et hierarchia catholica in integrum restituta, ipsi Britannorum Episcopi in priori Synodo Westmonasteriensi testati sunt, rata sibi privilegia fore, "quibus viri religiosi suis in domibus vel extra legitime gaudent" quamvis "extra monasteria ut plurimum degant."

Quamobrem in praesenti etiam Ecclesiæ catholicae apud Britannos conditione declarare non dubitamus: Regulares, qui in residentiis missionum commorantur, exemptos esse ab Ordinarii iurisdictione, non secus ac regulares intra claustra viventes, praeter quam in casibus a iure nominatim expressis, et generatim in iis quae concernunt curam animarum et sacramentorum administrationem.

Praecipuam hanc quam definivimus controversiam altera excipiebat affinis, de obligatione qua teneantur Rectores missionum creditam habentes animarum curam, eorumque vicarii, aliique religiosi sodales, facultatibus praediti quae missionariis conceduntur, ut intersint iis Cleri conventibus, quos collationes seu conferentias vocant, neque non Synodis dioecesanis. Cuius quaestionis vis et ratio ut intelligatur praestat memorare quod in Concilio Westmonasteriensi Provinciali iv praecipitur his verbis: "Si duo vel plures sint sacerdotes in eadem missione, unum tantum primum designandum, qui gerat curam animarum et administrationem Ecclesiae.

ceteros omnes curam

Com

quam habent animarum cum dependentia a primo exercere."* perta itaque natura facti de quo agitur, et semota tantisper ea quaes

*Dec. 10. n. 10.