Imagini ale paginilor
PDF
ePub

Quin novus hic rerum status, et mutata locorum
Invitat facies; cernes ingentia passim
Atria, regalesque domos ad sidera molem
Erigere; exuimus sordes, et tempore longo
Rubigo contracta fugit; fervemus ubique,
Certatimque novo incipimus splendescere cultu.
Scilicet et tempus veniet, cum compita lustrans
Olim nota tibi, ignotas miraberis ædes
Surrexisse locis; frustra magalia quæres,
Mole caduca sua, et primo sub Cæsare nata;
Fallerisque vagans, et ubi sis sæpe rogabis,
Vicorum inflexu, et versarum errore viarum.

O quid non ætas, semperque volubile tempus
Provehit in melius! non arcta palatia longum,
Stramineasque domos habitavit Romulus: arces
Marmoreæ cepere solum, et volventibus annis
Patricia septem crevere in collibus ædes.

Et nos cœpit amare Deus, quicunque Deorum est
Oppida cui curæ in terris, nitidoque colunina
Marmore candentes; tota cernuntur in urbe
Plaustra, redemptores; passim cæmenta, trabesque,
Artificesque operum, et gypsatæ corpora turbæ.
Ipse pater, multa labens cum pace per agros,
Camus, arundineo ripas dum præfluit alveo,
Amne pio moles, et fundamenta domorum
Devehit; et viridi gaudet deponere in herba
Marmora, porticibusque trabes decora alta futuris.
Eia age, tu mecum spatiabere, et omnia circum
Visemus; primum mirare, ubi candida vultu
Assurgit renovata ædes, et luce recenti

Fulgens, oppositas Catharinæ prospicit umbras.

Clarum opus! et quisquam tam curto in tempore credat,
Hanc molem egregiam, et splendentes marmore turres,
Emovisse situm veterem, et squalentia quondam
Atria? nam magica quasi virga tacta, repente
Mutata est natura loci: pro sordibus ædes
Stant saxo nitidæ, stat frontis pura venustas
Marmoreæ, solidumque decus pro mole labanti.

Nec procul hinc Tauri domus, et notissima fama
Hospitii veteris sedes; mox occidet, eheu!
Occidet, atque ibit quo Tullus dives et Ancus.
Et, modo Di faveant faciles,' queis cura domorum

1 Juvenal. x. 7.

Evertendarum, decedet et angulus ille,

Qui nunc denormat vicum; tum plana patebunt
Compita, quaque, vides, rhedarum transitus arcto
Urgetur spatio, tum nil terrebit euntes,

Nec capiti mandram flectens auriga timebit.

O utinam Arabica Genius' de gente magorum, (Mystica quem lampas, dominusve in pensa vocaret Annulus) has secum tacita sub nocte revulsas Ferret, et in Libya campis deponeret ædes ! Actum etenim nihil est, nisi clara in luce patentes Pieridum sedes, et amantes carmina turres, Aspicimus; sanctasque domos, ubi floret avito Læta sub hospitio, serosque fidelis in annos, Musa pio Henrici Manes veneratur amore. -Fiet et hoc quondam ; et veluti post sæcula tellus Ostendit patefacta urbes, quas molibus olim Obruerat superinjectis; et reddita luci Apparent Divum delubra, et tecta virorum ; Haud aliter, celata diu, regalia tandem Atria se pleno spectanda in lumine pandent; Et quoties curru invectus per strata viator Venerit huc, sylvas Academi invisere fervens, Sistet equos, fixusque obtutu hærebit in illo, Miratus turres, veterisque palatia Grantæ.

Plurima quæ laudes, quædam ridenda videbis, Et quæ Democriti pulmonem, credo, moverent, Si foret in terris; sunt qui simul omnia miscent, Gothica queis facies Græcis adjuncta columnis Arridet; doctique modis confundere miris Terrarum simul atque ævi discrimina, certant Omnigenas gentes imitari et sæcula; dumque Contendunt modo nos Romæ, modo ponere Athenis, Orbis totius crescit pictura per urbem. Ora linunt alii, et vetulæ de more puellæ, Antiquos renovant vultus; nitidumque colorem Inducunt, falsamque nova cum fronte juventam. Linquamus tamen illa; dies non sufficit unus, Nec levis hic labor est, urbis spectacula magnæ Omnia perlustrare; age, dum Sol ardet in alto, Scandamus, sodes, collem qui proximus urbi

Vid. Noct. Arab.

Παλλήνη, Αχαΐς, (Cod. Par. 'Αχαιίς,) δὲ, μέρος τῆς Θεσσαλίας, ἧς ἡ Πελλήνη.” [Miror virum doctum fugisse crassum Scholiasta hujus errorem, qui, notato inter Πελλήνην ̓Αχαϊκήν et Παλλήνην τὴν ̓Αρκαδίας discrimine, subjungit, ̓Αχαΐς δὲ, μέρος τῆς Θεσσαλίας, ἧς ἡ Πελλήνη, confundens, ut alii, Achaicam Pellenen cum Thessalica Pelinna, deinde Achaiam Peloponnesi cum Phthiotidis Achaia. Apollonius Rh. autem, ad quem interpretandum ista scripsit Schol., loquitur de Achaica Pellene: Αστέ ριος δὲ καὶ ̓Αμφίων Υπερασίου υἷες Πελλήνης ἀφίκανον ̓Αχαιΐδος, ἦν ποτε Πέλλης Πατροπάτωρ ἐπόλισσεν ἐπ' ὀφρύσιν αἰγιαλοῖο. ΙΙ. Α. 573. Οἱ θ' Υπερησίην τε καὶ αἰπεινὴν Γονόεσσαν, Πελλήνην τ' εἶχον, ἠδ ̓ Αἴγιον ἀμφινέμοντο. Pseudo-Did. Διαφέρει Πελλήνη Παλλήνης" Παλλήνη μὲν γὰρ πόλις Θράκης, Πελλήνη δὲ πολίχνιον τῆς ̓Αχαΐας, ἤ ἐστι Πελοπόννησος. Ubi Πελλήνη vocatur πολίχνιον, cum Pausaniæ, Straboni, Stephano B., Hesychio, Suida, Zonaræ, et aliis πόλις appelletur. Πολίχνιον quoque est Villoisoni Scholiasta : Διαφέρει Πελλήνη Παλλήνης Πελλήνη, (leg. Παλλήνης) γὰρ δημόσ πολις, (forte leg. μητρόπολις,) Θράκης, Παλλῆναι (leg. Παλλήνη,) δὲ, δῆμος τῆς ̓Αττικῆς, Πελλήνη δὲ, πολίχνιον τῆς ̓Αχαΐας, ἡ ἐστι Πελοπόννησος. Αpud Steph. Β. vero est: Παλλήνη, δῆμος. Εστι δὲ καὶ δῆμος ̓Αττικὸς τῆς ̓Αντιοχίδος φυλῆς, οὕτω λεγόμενος, Παλ λήνη, ὁ δημότης, Παλληνεύς. Ubi vide nott.] « Numquid leg. (in Steph. Β.) Πελλήνα, ὡς Μυτιλήνα, ut Υρμίνη et Υρμίνα ? Pindaro” [ll. cc. et in loco mox citando,] " Πελλάνα, Dorice,” [et Aristoph. 4. 995. 'Ορσὰ Λακεδαίμων πᾶα, καὶ τοὶ σύμμαχοι Απαντες ἐστύκαντι, Πελλάνας δὲ δεῖ, Laconice, ubi Schol. "Ονομα γυναικὸς ἑταίρας, ἦν γὰρ παρ' αὐτοῖς πόρνη Πελλήνη τοὔνομα· ἐπιθυμοῦσιν οὖν τῆς πόρνης, ἤγουν τῆς πόλεως Πελλήνης ἐπιθυμοῦσιν· ἀντεποιοῦντο γὰρ αὐτοῖς οἱ Λακῶνες.] " Quamvis Πελλάνα Laconicæ urbs ap. Paus. diversa sit ab hac, uti e Strab. quoque discimus 8. p. 386., quæ in confiniis Arcadiæ sita erat. Straboni autem dicitur τὰ Πελάνα. Eadem, ni fallor, quæ Παλλήνη Diodoro 15. p. 492. Schol. Apoll. Rh. 1. c. et Plinio: Polybio 4. p. 344. Ἡ ἐν τῇ Τριπόλει προσαγορευομένη Πελλήνη, Pellene dicta in Tripoli.” [ Apud Χen. Ελλ. 7, 5, 9. ‘intelligenda est Πελλήνη alia, obscurior illa et in Laconica sita, et Πελλάνα ἐν Τριπόλει dicta, quod demonstrarunt Palmer. Exercc. in Auctt. Gr. 76. et pene justo prolixius Morus in Examine quorundam Locorum c. 9.: cf. Schneider.' Lex. Xen.] “ Steph. Β. Καὶ ἡ μὲν Πελλήνη δύο μόνα ἐθνικὰ ἔχει, τὸ εἰς ευς, καὶ τὸ διὰ τοῦ ιος. Similiter Eust. (1. c.) Sed infra v. Ωλλινα scribitur Πελληναῖος, ut videtur ; falsa igitur Grammatici nostri regula : Ωλλινα· πόλις πρὸς τῇ Κασπίᾳ θαλάσσῃ, τὸ ἐθνικὸν, Ωλλι ναῖος, ὡς Πελλιναῖος, τῆς Πελλήνης. Aldus, "Ωλινα, uno tantum λ," [et sic teste Berkelio ap. Ptol.] " An Παλληναῖος leg. aut e

[ocr errors]
[ocr errors]

λινναῖος ?” [Cod. Voss. ὡς Πελινναῖος τῆς Πελίννης, quo duce totum locum sic refingendum censemus : "Ωλιννα· πόλις πρὸς τῇ Κασπίᾳ θαλάσσῃ, τὸ ἐθνικὸν Ωλινναῖος, ὡς Πελινναῖος, τῆς Πελίννης. Ipse Steph. Πέλιννα· πόλις Θεσσαλίας ἐν τῇ Φθιώτιδι, κέκληται ἀπὸ Πελίνου τοῦ Οἰχαλιέως· ἔστι δὲ καὶ Πελληναῖον, ὄρος Χίου, καὶ τὸ κτητικὸν, Πελληναῖος. Ubi idem mendum irrepsit, Πελληναῖον Πελληναῖος, pro Πελινναῖον-Πελινναῖος, ut jam correxerunt VV. DD. De permutatione horum nominum vide omnino Palmer. et Wessel. ad Diod. S. 18, 11. item Salmas. ad Solin. 607. Tymnis Epigr. 1. Μίκκος ὁ Πελλαναῖος Ενυαλίου βαρὺν αὐτὸν Τόνδ' ἐς ̓Αθαναίας ἐκρέμασ ̓ ̓Ιλιάδος, Τυρσηνὸν μελέδαμα. “ A qui bus ha minutiæ non negliguntur, μελέδαμα Doricum esse nega bunt; corrigendum arbitror, κελάδημα. Crinag. Epigr. 10. Τυρσηνῆς κελάδημα διαπρύσιον σάλπιγγος, Πολλάκι Πισαίων στρῆνες ὑπὲρ πεδίων Φθεγξαμένης, ὁ πρὶν μὲν ἔχει χρόνος ἐν δυσὶ νίκαις. Valck. ad Adoniaz. p. 352. " Corruptum μελέδαμα conniventibus oculis praeterii, recte a Salmasio emendatum, reponente μελέ ταμα, instrumentum quo infando Tyrrheni se exercuerunt. Tyrrhenorum inventum tuba. Minus probabiliter Valck. κελάδημα reponit e Crinag. Epigr. 10., ubi diversa est phrasis.” Brunck. Diversa quoque est phrasis in Nonni Dionys. p. 792. Καὶ Φρυγίοις αὐλοῖσιν ἐπέκτυπεν αὐλὸς ̓Αθήνης, Καὶ δίδυμον κελάδημα δόναξ ἐλίγαινεν ̓Αχαρνεὺς Θλιβόμενος παλάμησιν. “ Μελέδαμα, cura, et, e Poëtarum usu, id quod quis curat et exercet: hinc tuba, qua Tyrrheni utuntur, μελέδαμα Τυῤῥηνόν, i. e. Τυρρηνών, recte vocari potuit." Jacobs. ad Anthol. Pal. p. 157. At Valck. 1. c. μελέδαμα Doricum esse negat: nullas tamen rationes ad probandam suam sententiam attulit, nec sane ex iis, quæ dixit vir doctus, intelligi potest, cur vocabulum κελάδημα, quod usurparunt Crinag. et Nonnus, magis Doricum sit, quam μελέδημα, quod in Il. Ψ. 62. Od. Δ. 650. Ο. 8. Υ. 56. Ψ. 343. reperitur. Archiæ Epigr. 4. Τρωάδι Παλλαναῖος ἀνηέρτησεν ̓Αθάνα Αὐλὸν ἐριβρεμέταν Μίκκος Ενυαλίου, quod expressum est e Tymnis Epigr. "Sed Miccus iste, qui tubam suam in Iliadis Minervæ templo dedicavit, cujas fuit? Utrum Achæus e Peloponneso Pellenensis, an e Thracica Chersoneso Pallenæus? Ego quidem Iliadi Minervæ propiorem atque omnino Pallenæum arbitror fuisse, scribendumque adeo in his Epigrammatis Παλλαναῖος, quod in postremo meus exhibet Cod. Vat. apographus : a Πελλήνη usitata forma gentilis erat Πελληνεύς, a Παλλήνη dicebatur et Παλληναῖος. Sed ex Achaia Pellenenses, ut a Liv. 32, 22. Πελληνεῖς, multo frequentius, quam Pallenæi Thraces, memorantur in historia.” Valck. Etiam Pallenes Thracicæ ap. Scriptt. vett. satis frequens est mentio, ut patet e locis supra laudatis

66

264

BIBLICAL CRITICISM

On the First and Second Chapters of St. Matthew; comprising a view of the leading Arguments in favor of their Authenticity, and of the principal Objections which have been urged on the subject. By LATHAM WAINEWRIGHT, M. A. F. S. A. of Emman. Coll. Cambridge, and Rector of Gt. Brickhill, Bucks, &c.

No. VII. [Concluded from No. LXV.]

-

THE quotation almost immediately following, in the eighteenth verse, has been deemed still more liable to the attacks of criticism, but which has fortunately been exercised with as little success in this as in the preceding cases. "Then was fulfilled that which was spoken by Jeremy the prophet, saying,' In Ramah was there a voice heard, lamentation, and weeping, and great mourning, Rachel weeping for her children, and would not be comforted, because they are not." That the prophet meant to apply this prediction, in the first instance, to the Babylonish captivity, will not admit of the slightest doubt; but in addition to this, it is contended by many, that in its secondary meaning, he designed to prefigure the massacre of the infants at Bethlehem. That Ramah and Bethlehem were at too great a distance from each other to allow of this double interpretation, and that the expression, because they are not, cannot have the same signification in both cases, are circumstances which have been advanced as serious objections. It is stated in reply, that it ought to be recollected that Herod's

'The words as they stand in Jeremiah xxxi. 15, are these:—

Hebrew.

קול ברמה נשמע נהי בכי תמרורים רחל מבכה על בניה מאנה להנחם על בניה כי איננו:

Septuagint.

Φωνὴ ἐν Ῥαμᾶ ἠκούσθη θρήνου, καὶ κλαυθμοῦ, καὶ ὀδυρμοῦ, Ραχὴλ ἀποκλαιομένης ἐπὶ τῶν υἱῶν αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελεν παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν. Alex. MS.

St. Matthew, ii. 18.

Φωνὴ ἐν Ῥαμᾶ ἠκούσθη, θρῆνος, καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολὺς, Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσί.

The reading of the Septuagint, in the editions of Bos and Grabe, is nearer to the Hebrew than that quoted above, but varies more from St. Matthew.

« ÎnapoiContinuă »